مروري بر جوايز فيلم طعم گيلاس

مروري بر جوايز فيلم طعم گيلاس

طعم گیلاس يک فيلم متفاوت به کارگردانی و نویسندگی عباس کیارستمی در سال ۱۳۷۶ است.

فیلم دربارهٔ مردی است که در حومهٔ شهر تهران، با اتوموبیلش دنبال کسی می‌گردد که تقاضای پردردسر او را در ازای دریافت ۲۰۰ هزار تومان پول انجام دهد. کیارستمی برای طعم گیلاس جایزهٔ نخل طلا جشنواره فیلم کن ۱۹۹۷ را به دست آورد. این دست‌آورد یکی از مهم‌ترین جوایز تاریخ سینما و هنر ایران است.

• مجله تایم در سال ۲۰۰۹ طعم گیلاس را به عنوان یکی از ۱۰ فیلم برتر تاریخ جشنواره کن نامید.
• این فیلم در نظرسنجی منتقدان و نویسندگان ماهنامه سینمایی فیلم به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران انتخاب شده است.
• در کنار استقبالی که از این فیلم شد، راجر ایبرت منتقد سینما در شیکاگو سان-تایمز، طعم گیلاس را در فهرست فیلم‌های سال ۱۹۹۷ که از آن‌ها گریزان است قرار داده و آن را خسته‌کننده دانسته‌است. راجر در نقدش اشاره کرده پس از تماشای فیلم، جاناتان روزنبام منتقد شیکاگو ریدر و دیو کِهر منتقد نیویورک دیلی نیوز که هر دو را قبول دارد، در لابی هتلش ملاقات می‌کند که معتقد بوده‌اند فیلم، شاهکار بوده‌است اما ابرت معتقد است پادشاهی بدون لباس دیده‌است.^[۲]
• بنیاد فیلم بریتانیا طعم گیلاس را در سال ۲۰۱۲ در فهرست ده فیلم برتر تاریخ معاصر سینما مفهومی قرار داده‌است.
• سایت‌اندساوند در مقاله در مورد طعم گیلاس نوشت: این فیلم از جمله اثرهای دراماتیک با دیالوگ‌های درخشان است.
• مجموعه کرایتریون در سال ۱۹۹۹ این فیلم را در مجموعه آثار خود معرفی کرده‌است.
• مجله گاردین در سال ۲۰۱۸ در فهرست برترین فیلم‌های برنده نخل طلا در تاریخ جشنواره کن، طعم گیلاس را در جایگاه دوم قرار داد.
• انیس واردا طعم گیلاس را یکی از بهترین فیلم‌های ساخته شده دو دهه خواند و این اثر را در لیست فیلم‌های مورد علاقه خود قرار داد.
• پیتر بردشاو در سال ۲۰۱۸ در توضیح فیلم طعم گیلاس آورده‌است: بدون شک این فیلم یک شاهکار از عباس کیارستمی، یکی از بزرگترین شاعران سینماست. فیلمی با داستان عجیب و غریب، زیبا و غم‌انگیز که حتی اکنون نیز نمی‌توان آن را دقیقاً تفسیر کرد.
• اومبرتو روسی منتقد ایتالیایی این فیلم را به عنوان، اثری با قدرت نادر، متنی که در کنار شخصیت‌ها وجود واقعی دارد، تعریف کرد.
• کیارستمی خود در مورد این فیلم گفت: تفاوت و شباهت کار ما کارگردان‌ها با روان‌شناسان در این است که کارگردان، در سطح جامعه معضلات را می‌بیند و نقطهٔ درد را نشان می‌دهد ولی همان‌جا رها می‌کند و از اینجا به‌بعد، حیطهٔ او نیست. این جامعهٔ روانپزشکی است که پس از تشخیص، به درمان درد هم می‌پردازد.